Bir 1957 Chevrolet 3100 öyküsü

Apache Pikaplar zor bulunur, diğer klasikler gibi değildir. Horlanmıştır, bozulmuştur, değiştirilmiştir; veya dokunulmamış ama Anadolu’da kapalı bir yerde, bir ahırda gözlerden uzak çürümektedir.

1995 yılında Aksaray’da dere yatağında bulup almıştım bir 56 Chevrolet 3100 pikap. Öğrenciydim, ikinci klasiğimdi, güzel de toplamıştım. Ama ODTÜ’ye gidip gelebileceğim bir yeni araba lazım olunca ayrılmıştım ondan. O zamandan beri de aklımdaydı.

Yıl 2011, kafaya fena taktım, 60 öncesi bir klasik pikap bulmalıyım. Bütün forumlara, Facebook gruplarına yazdım “ne olur bana pikap bulun”. Yetmedi, seri ilan verdim Anadolu baskısına 1 hafta, 50’li yılların pikabı aranıyor diye. Herkes aradı biz de 72’si var, 85’i var, 69’u var diye. Bir tane çıkmadı. Sonra Bülent Bey’e sordum, dergiye ilan vereceğim pikap arıyorum, kaç lira diye…

Tam o sırada Facebook’ta bir fotoğraf gördüm Bekir arkadaşımız Niğde’den koymuş gruba. 1957 Chevrolet 3100, Ankara plaka. Hemen yazdım, sordum. Öğrendim ki fotoğrafı yıllar önce Ankara-Çubuk ilçesinde çekmiş. Sahibi satmıyormuş ama bir yandan da yeni aldığı Doblo’sunu garaja çekmiş, bizim 57’yi de sokağa atmış. Ama Bekir kardeş, ne adres ne telefon biliyor, Niğde’de. Sonra herkes yorum yazdı bana, “ooo biz çok uğraştık, satmıyor”, “Yavuz Bey, piyasa artık sizin 18 yaşındaki zamanınızdaki gibi değil”. Ama bir kişi de otomobil şu adreste demiyor, klasikçi dayanışması(!).

Fotoğraftaki plakadan adresi sorguluyoruz, gidiyoruz, çoktan yıkılmış, koca bina olmuş. Zillere basıyoruz, Mehmet Amca’yı bilen tanıyan yok. Bir Cuma sabahı, artık kafam bozuldu, atladım benim 55’e, fotoğrafı da telefonuma yükledim, düştüm Çubuk yollarına. Esenboğa Havalimanı’nın yanında hep Çubuk tabelası görürdüm de o kadar uzak olduğunu bilmezdim. Çubuk’a varınca gösterdim ilk Çubuk’luya fotoğrafı. Yerde parke taşları var. Dedi ki, bu olsa olsa şu köydedir. Bastım o köye gittim, o köydeki başka köye gönderdi, oradaki başka köye. Saatler böyle akıp giderken, yolda kötürüm bir amca el etti. Durdum, zar zor ‘55’e bindirdim, biraz da zor oldu, içimden durmasamıydım da dedim. Ama işte iyilik edersen iyilik bulursun demişler ya. Yolda amcaya da göstereyim resmi dedim. “Ben bu arabayı şu petrol istasyonunun orada gördüm” demez mi?

Amcayı bıraktıktan sonra hemen gittim istasyona, istasyonun adı pikabın sahibi Mehmet Amca’nın soyadı ile aynı. Mehmet Amca da akrabalarının benzinliğinde oturuyor. Oturduk bir çay içtik. “Amca satar mısın?” dedim, “olur niye satmayım?” dedi. Gittik baktık. Bizim ’57 arıza çıkarınca artık Mehmet Amca sıkılmış, yerine bir Doblo alıp, ‘57’yi de güzel paketleyip, arka bahçesindeki çatının altına saklamış. Görünce, ne kadar iyi durumda olduğuna inanamadım. Mehmet Amca ikinci sahibiymiş, 1960’ta almış, o gün bu gün ticarette kullanmış.

Hemen anlaştık, ertesi gün notere gidip satışını aldık. Çekiciye yükleyip götürdük Rally Oto’ya. Bağladık aküyü, baktık ki marş motoru kilitlenmiş, söktük temizledik, sonunda çalıştırdık ihtiyarı. Ama sürpriz o ki, yatak vurmaya başladı. O anda anladım Mehmet Amca’nın sevdiğinden niye vazgeçtiğini.

Bundan sonrası hepimizin yaşadığı maceralar. İndirdik motoru, eksiklerin, arızaların sonu gelmedi, neredeyse her şeyi değişti, onarıldı. Bir yandan da kaportası, boyası başladı. Internet’te daha pikabı almadan cart mavi bir renk görmüştüm, âşık olmuştum. Diğer renklere bakıyorum, hiç cazip gelmiyor. Kırmızı güzel ama zaten benim ’55 kırmızı. Bir de güzel sarı buldum, sonra koydum grubun Facebook sayfasına oylamaya. Nerede oylama yapsam, kime sorsam, sonu. Az farkla ya Mavi ya Sarı oluyor.

Sonunda burnumun dikine gidip şeker mavisine boyatmaya karar verdim. Bir sürü parçayı gidip ABD’den kendim getirdim, tampon gibi taşıyamayacaklarımı da ithal ettirdim. 1957’lerin her modelinde radyo yok, benimkinde de yoktu, ama radyo bölümünün sacını alıp, oraya kaynattık, böylede Şahin pikabımız radyolu Doğan’a dönüştü. Bütün düğmelerini, aksesuarlarını yeniledik. Büyük bir zevkle de hepsini monte ettik.

Arka kasayı ahşap yaptırmadım, çünkü ahşabı korumak için bu sefer kasaya branda yaptırmanız gerekiyor. Öyle olunca da branda ile kapattığınız bir kamyonetle geziyorsunuz. Onun yerine üzerinde bulunan saç kasa zeminini boyatıp bırakmayı tercih ettim.

Bir de resimlerde görmediğiniz, ama klasikçilerin hayalini hep kurduğu bir dış güneş siperliği getirttim. Yakında boyanacak, onu da ön cama monte edince şık bir ‘57miz olacak.

Daha önceki ’56 pikabım yerden 4 ileri vitesti. Bu ise koldan 3 ileri. Pikaplarda otomatik vites üretilmiş deniyor, ama ben hiç denk gelmedim. Diferansiyel oranı çok düşük olduğundan, en üst viteste bile zar zor 80 km. hıza ulaşıyorsunuz.

Ocak ayında başladığımız macera, Eylül ayında tamamlandı ve yollara düştüm. Beklediğimden çok daha konforlu ve dengeli bir otomobil oldu. Belki de hurdaya gidecek bir klasiği kazandırmış olduk memleketimize.

Bu yazıyı tembelliğimden 2 ay geciktirdim. Şimdi New York uçağından yazıyorum sonunda, bu seyahat ile diğer eksikleri de tamamlayıp yaza hazır edeceğim.